Ik heb nooit zo veel waarde gehecht aan ‘diagnoses’, anders dan dat het een mogelijkheid biedt tot communicatie en behandeling. Nu ben ik wel ‘blij’ dat we de ‘vermijdende persoonlijkheidsstoornis’ tot ‘hoofddiagnose’ kunnen bombarderen in plaats van de ‘depressie’.
Mijn psycholoog verhuist van de afdeling Depressie naar de afdeling Persoonlijkheidsstoornissen. Ik ben enorm dankbaar dat ik met haar mee mag verhuizen. Ik had het (nog) niet aangekund om van psycholoog te veranderen. In het verleden heb ik al vaak van behandelaar moeten wisselen. Elke keer moest ik opnieuw uitleggen hoe ik in elkaar zit en bleek de duur van de behandelrelatie steeds te kort om tot de kern te komen. De afgelopen 1,5 jaar hebben we een therapeutische band opgebouwd, waarin zij mij de ‘goede vragen’ stelt en we zo samen tot de kern van mijn hersenspinsels komen. Ik loop niet meer tegen de frustratie (en onbegrip) aan dat ik de trucjes beheers, maar mijn stemming niet beter wordt. Ik durf haar steeds vaker mijn gedachtekronkels uit te leggen. In praktijk verandert er weinig, ik blijf haar ongeveer één keer per week zien. Ik krijg wel een nieuwe psychiater. Met haar maakte ik deze week kennis.
Ik vertelde mijn nieuwe psychiater, dat ik vrijwel het gehele depressieprotocol heb doorlopen. Ze vroeg me of ik ook de MAO-remmers gehad had. Toen ik bevestigend antwoordde, vroeg ze me “dan heb je zeker nog geen ECTs (electroshocks) gehad?”. Toen ik ook hier bevestigend op antwoordde, zag ik lichte verbazing bij haar en ervaarde ik een vreemd gevoel van trots. Trots, dat ik het protocol af had. Trots, dat ik alles geslikt had wat ik moest proberen.
De afgelopen 6 jaar heb ik met flinke tussenpauzen verschillende antidepressiva geslikt. Nu hoef ik nooit meer de zware druk van mijn omgeving te ervaren om toch nog maar een ander medicijn uit te proberen. Het voelde alsof ik een proefkonijn was. Van elk medicijn had ik behoorlijk veel last van de bijwerkingen. Vooral de bloeddrukdalingen waren vreselijk. Ik ervaarde veel druk van mijn omgeving om die bijwerkingen ‘maar te verdragen’ en me te richten op de hoop dat dit medicijn wel zou werken. Ik voelde geen positieve effecten van de medicatie. Ik had wel eens periodes dat ik mij minder slecht voelde, maar dat had ik ook als ik geen medicatie gebruikte. Er was geen link te leggen tussen het gebruik van antidepressiva en mijn stemming.
Ik heb lang gedacht dat ik wel de positieve effecten zou moeten voelen, maar het niet wílde voelen. Dat ik niet genoeg mijn best deed om te voelen dat het werkte. Ik voelde het niet. Ik vond dat ik faalde. Ik stelde mijn omgeving teleur. Want ik zou iets moeten voelen, maar ik merkte niets. Totdat ik een psychiater trof, die mij vertelde dat ik zélf écht verschil zou merken. Toen voelde ik mij wat geruster en gesteund als ik aarzelend vertelde dat ik wéér niets merkte van de medicatie.
Ik had gehoopt dat mijn nieuwe psychiater nog een vorm van slaapmedicatie kon verzinnen en ik had gehoopt dat zij iets kon geven tegen de vage vorm van “jeuk” die ik nog steeds ervaar. Vooral voor het slapen gaan is dat behoorlijk irritant. Soms lijkt het alsof er mieren over mijn huid lopen, die dan ook nog eens gemeen steken. Bij zo’n “steek” trekt mijn hele lijf dan samen als in een soort spierkramp. De psychiater had hier nog wel een filosofie over. Ze dacht dat dit mogelijk een manier van mijn lijf is om met spanning om te gaan. Interessant uitgangspunt. Misschien klopt het ook wel. Ik ervaar het meeste last als ik ‘ontspannen’ ben en geen afleiding heb. Bijvoorbeeld, liggend op de bank, naar een niet al te boeiend TV-programma kijkend en ’s avonds in bed.
Geen nieuwe (slaap)medicatie, wel een nieuw inzicht.