Sinds mei is Liv in mijn leven gekomen. Ruim acht maanden heb ik op haar moeten wachten. Ze is het wachten waard. De eerste keren dat we er samen op uit trokken, waren spannend. Ik wist nog niet hoe zij zou reageren op mijn bewegingen. Geleidelijk beginnen we elkaar aan te voelen krijgen we steeds meer vertrouwen in elkaar.
Onze wereld wordt groter, we kunnen langer samen op pad. We hangen de toerist uit en gaan op avontuur. Onderweg wordt Liv bewonderd bekeken. Ze is ook prachtig! We ontdekken nieuwe plekjes en maken het vinden van pontjes op onze route een doel op zich.
Soms vinden we de rust om ergens neer te ploffen voor een koffie (mét appeltaart). Andere keren overheerst de onrust. Als die onrust aanwezig is, focus ik me op ‘het externe’. Ik wil méér kilometers maken, een hogere gemiddelde snelheid fietsen. Ik wil er bij horen, meedoen, goed genoeg zijn, me meten aan anderen om zo bevestiging te kunnen voelen dat ik er mag zijn.
Gelukkig zijn er ook momenten dat ik me kan richten op het interne. Dat ik blijheid voel, omdat ik een mooie rit gemaakt heb. Iets leuks beleefd heb onderweg of me kan houden aan mijn plan om het ‘gewoon rustig aan te doen’. Die momenten wil ik óók graag delen. Ik ben er nog niet uit of dat ook voortkomt uit de behoefte om gezien te worden. Als dát het onderliggende gevoel is, vind ik eigenlijk dat ik het delen ervan moet laten… Aan de andere kant: de blijheid van het leven delen mét iemand is leuk!
Aflopen week, was een pittige week voor me. Ik moest afscheid nemen van een dierbaar persoon. Gelukkig werd ik uitgenodigd voor de afscheidsdienst. Tijdens de dienst overviel het verdriet me. De tranen stroomden. Ik vroeg me af of ik het recht had om zó verdrietig te zijn. Of ik me niet aanstelde. Voor anderen is het verlies zoveel ingrijpender. De tranen gaven mij ook aan dat deze persoon belangrijk voor mij was.
Ik voelde me vreselijk alleen, zo in mijn eentje op de achterste rij in die grote zaal. De uitvaartbegeleider zag dat ik nog niet in staat was om op haar teken langs de kist te lopen. Ik mocht nog even blijven zitten en op een later moment invoegen om afscheid te nemen. Ik voelde me gezien en gesteund door haar actie. Tijdens de thee met cake, voelde ik me verloren tussen de mensen. Ineens kreeg ik een schouderklopje van iemand die ik slechts van gezicht kende. In de avond werd er aan mijn deur gebeld. Ik deed open en werd wéér gezien. We praatten even na over de dienst, dat deed me goed. Mijn verdriet mocht er ook zijn.
Gister trokken Liv en ik er weer op uit voor een ritje. Niet omdat ik er zin in had, maar omdat ik de dag moest vullen. We fietsten ‘rustig aan’ en gingen uitgebreid op de koffie en lunch bij een vriendin. Een kilometer of vijf voordat ik weer thuis was, gebeurde er iets waarvan ik altijd gedacht had ‘dat gaat mij niet gebeuren’! De ramp van elke ‘beginnend’ fietser. Ervaren fietsers uit mijn omgeving hadden al gezegd: “het overkomt écht iedereen”. Ik dacht: “mij niet, ik ga kapot van schaamte als mij dat gebeurt…”
Ik naderde een kruising, had oogcontact met automobilist 1. Hij stopte, ik dacht dat ik over kon steken. Hij trok toch op. Ik minderde vaart. Hij stopte, ik dacht te kunnen oversteken, maar hij reed tóch door. Ik kon niet meer op tijd uit de pedalen klikken en viel om. Op mijn zij met Liv bovenop mij. Mijn onderste voet kreeg ik uit geklikt, mijn bovenste voet niet. Ik zag geen mogelijkheid om zo op te staan. Ik schaamde me kapot. Zeker toen auto 2 stopte om te vragen of ze me konden helpen. De bestuurder stapte uit, hielp me overeind, zodat ik kon uit klikken. De bijrijder stelde me te gelijker tijd gerust. Ze zag mijn schaamte en gaf aan dat het écht niet erg was en dat ze me graag hielpen.
Natrillend van de adrenaline reed ik de laatste kilometers naar huis. Eenmaal thuisgekomen dronk ik een kopje thee voor de schrik en overdacht de situatie. Ik realiseerde me dat er gelukkig fijne mensen op de wereld zijn. Ik lag op de grond, voelde me hulpeloos, schaamde me en was nog bezig te bedenken hoe ik mezelf overeind kon krijgen.
Een volstrekt vreemde hielp me in één beweging overeind én van mijn schaamte af.
En Liv? Zij is gelukkig in orde.