Rennen in kleur

Als ik ren kom ik alle kleuren van de regenboog tegen. Ik loop op ‘geel’ als ik door de duinen over de gelige zandpaden ren, het liefst onder de gele zon. Ik loop op ‘groen’ als ik door het groene gras ren of in de verte de groene weilanden zie. Op ‘zwart’ of ‘rood’, loop ik, als ik op het asfalt ren, kijkend naar het blauwe water van de Amstel. Ik loop op ‘bruin’ als ik op de onverharde paden door het bos ren. Af en toe heb ik echt mazzel, dan mag ik op de witte sneeuw rennen met de strak blauwe lucht boven mij. Als ik de wereld in kleur zie, geeft dat mij een heerlijk vrij gevoel.

Op 17 maart ren ik samen met het team van #geefonskleur van de Socialrun de heuvellandmarathon, van Vaals naar Maastricht. Het beloofd een prachtige tocht te worden. Ons team bestaat uit mensen met of zonder een psychische kwetsbaarheid. Psychische problemen zijn nooit zwart-wit. Met #geefonskleur gaat ieder van ons het gesprek aan over psychisch lijden.

Eind vorig jaar kreeg ik de mogelijkheid om met dit team mee te lopen. Ik was rusteloos, had een hardloopmotivatiedip en was zoekende naar een nieuw doel. Dit doel spreekt mij persoonlijk aan. Ik besloot te kijken hoe het is om samen met een team naar een marathon toe te leven. Spannend, met allemaal mensen die ik niet ken. Er werd een app groep opgestart en de uitnodigingen om mensen op Strava te volgen stroomden binnen. Moest ik deze uitnodigen nu accepteren of niet? Het was sociaal wenselijk om dit wel te doen. Ik had er gemengde gevoelens over. Ik maakte mijn twijfel kenbaar in de app groep. Gelukkig was ik niet de enige, ik besloot de uitnodigingen te accepteren.

Eigenlijk was ik wel nieuwsgierig of ik met mijn eigen onzekerheden om kan gaan. Aan de ene kant vind ik het leuk om mijn loopjes te delen en vind ik het leuk om te zien hoe de anderen trainen. Aan de andere kant ga ik ook vergelijken op prestatie. Ik raak ontmoedigd (zwart) als ik zie dat iemand een ‘rustig’ duurloopje gedaan heeft, in een tempo dat voor mij gelijk staat aan een spinttempo. Ik voel me dan een slome slak. De twijfel slaat toe. Ben ik wel goed genoeg om met dit team mee te rennen? Kan ik niet beter voor de ‘kwart’ kiezen in plaats van de ‘hele’? Straks moeten ze bij de finish op mij wachten. Ik voel me onrustig (bruin) en wat gefrustreerd (rood) en jaloers (groen), als ik zie dat iemand “even” een halve marathon als training loopt.

Ik houd me vast aan het Sportrustenschema (zwart/wit), waarbij mijn maximale training 14 km is en mijn hartslag leidend is voor het tempo. Ik wil óók graag meer kilometers rennen. Ik wil óók graag sneller worden. Het is zoeken naar balans. Ervaren wat mijn lichaam aan kan. Niet te veel en te vaak in het ‘rood’ lopen. Ervaren dat dat mijn hoofd zich aan mijn lijf zal moeten aanpassen en niet andersom. Mijn eerste en belangrijkste doel is tenslotte: “heel aan de start van de marathon verschijnen”.

Ik voel me gesteund door mijn eerdere marathonervaring in Leiden (afgelopen mei), die ik uitliep met het Sportrustenschema. Ik voel ook twijfel, het herstel van mijn blessure duurt langer dan de vorige keer. Ik kan nooit meer alle trainingskilometers maken volgens het schema. Het is nog maar 6 weken. Het is vooral een mentale uitdaging. De uitdaging om toch blijven doortrainen. De uitdaging om straks gewoon te starten met in mijn achterhoofd dat de voorbereiding minder goed was dan de vorige keer. Starten met de onzekerheid of ik zou kunnen finishen. Starten met als missie #meedoeniswinnen. Starten met als missie ‘genieten van de prachtige omgeving’.

Op dit soort moeilijke momenten kijk ik naar mijn rechterpols. De pols waar ik mijn Socialrun armbandjes om draag. Op de rode staat #meedoeniswinnen. Op de blauwe staat #geefonskleur. Ik haal dan een paar keer diep adem er probeer de prestatiedruk, die ik mijzelf opleg, van mij af te laten glijden.

Ik ervaar de warmte (geel) van de groep. De bemoedigende woorden, die ik ontving toen ik geblesseerd was, gaven mij steun. De ontvangen kudo’s op mijn trainingen, zorgen voor blijdschap (blauwe lucht). Het is verfrissend (als groen gras) om de opmerkingen van de groepsgenoten te lezen. Zelf vind ik het leuk om kudo’s uit te delen. Te lezen over de blijdschap van een geslaagde training en steunende woorden te kunnen geven bij tegenslag.

Bijzonder vind ik de band die nu al ontstaat. We hebben elkaar nog nooit ontmoet en toch heb ik het idee de groepsleden al wat te kennen. Er is verbinding door het hardlopen. Er is verbinding door het delen van foto’s. Er is verbinding door de missie die we met zijn allen uitdragen.

We zijn een kleurrijke groep mensen.