Kerstcadeau

Op de dag voor kerst werd ik gebeld door een oud collega. We waren via Twitter weer in contact gekomen en probeerde al een half jaar onze spoorboekjes synchroon te laten lopen om eens koffie te drinken en bij te praten. Mijn collega meldde dat hij om 14:28 uur bij het koffietentje kon zijn. Ik raadpleegde mijn interne navigatiesysteem en meldde dat mijn fiets mij om 14:32 uur zou afzetten.

We dronken koffie en deelde met elkaar waar we de afgelopen 3 jaren mee bezig geweest waren. Ik stond in de ratelstand. Ik vertelde hem van mijn poging een eigen bedrijf te starten (bootcamp & hardlopen in kleine groepjes) naast mijn werk als accountant een jaar of 3 geleden. Ik vertelde hem hoe ik ingestort was, in de crisis belandde, in het ziekenhuis behandeld werd met ECTs en daarna weer thuis kwam, zonder dat de behandelingen effect gehad hadden.

Ik vertelde hoe ik mijn werk als accountant weer probeerde op te pakken en uiteindelijk mijn baan als accountant verloor en in de WIA kwam. Ik vertelde hem dat ik dankbaar ben dat ik de druk van het werk niet meer hoef te voelen. Dankbaar dat ik de tijd krijg te herstellen. Dankbaar dat de maatschappij er op dit moment voor zorgt dat ik mijn hypotheek nog kan betalen en niet hoef te verhuizen.

Ik vertelde hem dat ik via het volgen van de cursus Werken Met Eigen Ervaring erachter kwam dat ik het leuk vind om mijn verhaal te vertellen. Om mensen met elkaar te verbinden en te praten over de zaken die er echt toe doen. We lachten samen. Vroeger, vond ik het namelijk vreselijk om te moeten netwerken, om voor groepen mensen cursus te moeten geven, om zelf aan cursus te moeten deelnemen. Altijd maar bang om te falen, om die ene vraag te krijgen die ik niet zou kunnen beantwoorden. Altijd op scherp, altijd gespannen.

We kwamen tot de conclusie dat het verschil tussen toen en nu “de innerlijke kracht” is. De kracht van binnenuit om te spreken over wat er binnenin mij leeft. Mensen te helpen, niet met het werk als accountant, maar met het zijn als mens.

Hij vertelde mij over waar hij mee bezig is. Een mooi project. Het creëren van een community, waarbij het doen van zaken gecombineerd wordt met het zijn als mens. Ook hij verbindt mensen. Hij heeft het talent om een verbindende factor te zijn tussen de zakenwereld en de wereld daarbuiten.

De koffie was veel te snel op, de tijd was snel voorbij. De zakenwereld riep mijn collega weer. We spraken af in contact te blijven. Onze wegen scheidden zich weer. We namen afscheid als vrienden.

Op de fiets naar huis, bedacht ik me, dat ik maar door had gerateld. Ik was in de ‘stuitermodus’. Bezorgd vroeg ik hem via de app of ik niet al zijn energie had ‘gepikt’. Verrast was ik toen ik terugkreeg: “… dat is grappig ik kreeg juist energie van jou”. Ik had er nooit bij stil gestaan dat ik een bron van energie voor een ander kan zijn. Dat ik energie te geven heb.
Ik was verwonderd. Ik glom van trots.

De app ging verder: “ik vind dat je supertrots op je zelf mag zijn. Wat jij gedaan hebt, kan de gemiddelde Nederlander niet aan. Je bent een sterke ziel!”. Mijn wangen kleurde rood. Wat een ontzettend mooi compliment.
Het raakt mij dat hij het woord “ziel” gebruikte. Niet “mens”, niet “vrouw”, maar “ziel”.

Verpakt in woorden, in energie, kreeg ik de middag voor kerst, een prachtig kerstcadeau.

Home