Een uitnodiging

“Zou je een blog voor de Socialrun willen schrijven?”, vroeg Frank mij. Ik voelde me vereerd en antwoordde: “Natuurlijk, wat is het onderwerp en wanneer wil je het hebben?” “Dat mag je helemaal zelf weten, zolang het maar de waarden van de Socialrun laat zien”, was zijn reactie.

Lastig. Ik heb liever een zwart/wit antwoord. Duidelijkheid, grenzen, communicatie over verwachtingen, waar ik dan aan moet voldoen. Of beter gezegd, verwachtingen die ik dan kan overtreffen, zodat ik andere mensen blij kan maken. Zijn antwoord was een grote grijze wolk van mogelijkheden. Ik probeer het deze keer anders te zien. Ik probeer nu kleuren te zien. Ik mag schrijven over wat mij bezig houdt. Over wat ik belangrijk vind.

Mijn geest slaat op hol, bij voorkeur ‘s avonds in bed, als ik eigenlijk wil slapen. De keuzemogelijkheden stapelen zich op. Ik wil zoveel vertellen. De Socialrun is zoveel meer dan een estafetteloop van 555 km in 48 uur door Nederland. De Socialrun staat voor #meedoeniswinnen. Staat voor inclusie en destigmatisering van mensen met een psychische kwetsbaarheid.

Om mijn arm draag ik een blauw en een rood Socialrun armbandje. Nu heb ik nog vaak een trui aan en zijn de armbandjes niet altijd zichtbaar. Soms vraagt iemand mij: “wat is dat eigenlijk, die Socialrun”. Enthousiast begin ik dan te vertellen over de estafette waar ik in september met een eigen team aan mee mag doen. Tegen de tijd dat ik aan kom bij ‘waar het eigenlijk om draait’, merk ik dat ik zenuwachtig word. Dat ik zelfs wat schaamte voel. Dat ik bang ben, voor de vragen en reactie van anderen. Bang voor negatieve reacties vooral.  

Straks wordt het lekker weer. T-shirt weer, dan zijn de armbandjes beter zichtbaar. Ik wil graag vertellen over hoe ik het leven met een chronische depressie vind. Ik schaam me ook voor mijn psychische kwetsbaarheid. Ik schaam me als ik vertel dat ik nu al ruim 2 jaar niet meer werk. Ik voel me minderwaardig. Ik ben bang voor het stigma. Ik ben bang dat anderen mij ook minderwaardig vinden. Ik wil wél vertellen, want ik wil de wereld een klein stukje beter maken. Blij ben ik dus, als mijn armbandje een uitnodigende vraag oproept. Het blijft een split-second inschatting wat ik de persoon over mijzelf wil vertellen.

Ik ‘moet’ er meestal wél, tussen neus-en-lippen door, vermelden op enig moment dat ik wél 16 jaar als accountant heb gewerkt, samen mét mijn chronische depressie. Op het moment dat ik dat vertel, voel ik de verbazing van mensen. Ik voel ook meteen dat ik er dan wél mag zijn. Alsof ‘accountant zijn’ mijn bestaansrecht geeft. ‘Accountant zijn’ geeft in ieder geval aan dat ik niet ‘dom’ ben. Stigma komt niet alleen van die ander. Stigma zit ook in mijzelf. Niet dat ik mezelf zielig vind, maar ik ga er per definitie van uit dat die ander mij ook wel waardeloos zal vinden. Ik dicht die ander een rol toe uit automatisme, zonder te checken of die rol wel passend is.

#meedoeniswinnen, is mijn missie van dit jaar. Ik kan deze missie gemakkelijk koppelen aan het hardlopen. Het laatste jaar probeer ik niet zozeer de voldoening te halen uit sneller en verder hardlopen, maar ik probeer de voldoening te halen uit het meedoen. Op 17 maart start ik met het team van #geefonskleur in Vaals om vanaf daar naar Maastricht te rennen. De kans is heel reëel dat ik wel kan starten maar niet kan finishen. Ik vind het enorm eng om te starten, omdat mijn voorbereiding niet perfect is door een enkelblessure. Mijn zelfvertrouwen was bij mijn eerste marathon gebaseerd op de gedachte: “volg het schema en dan komt het goed”.

Ik zal nu moeten vertrouwen op de kracht van de uitnodiging.
De uitnodiging om met het team mee te rennen.
De uitnodiging om door middel van het dragen van het bandje mijn verhaal te mogen vertellen.