Het was een vrijdagmiddag. Ik zat in de bus naar Haarlem. Het was snikheet buiten en ijskoud in de bus. Ik volgde een middag cursus over “Lesgeven in groepen”. Ter voorbereiding op het begeleiden van de Herstelgroep Depressie die ik in het najaar mag starten. Ik was niet zenuwachtig, ik was niet gespannen. Ik keek uit naar de behandeling van mijn vraag: “hoe ga ik om met sterk aanwezige persoonlijkheden of juist stille mensen in de groep”, met andere woorden “hoe geef ik iedereen voldoende aandacht?”.
Voordat de cursus begon, ontmoette ik de andere deelnemers tijdens het wachten. Prettige mensen, ik voelde me op mijn gemak. De cursus begon en het voorstelrondje startte. Ontspannen luisterde ik naar het voorstellen en de vragen van de andere deelnemers. Ik nam mijn beurt en stelde me voor.
Mijn lijf schoot in de paniekstand. Ik kreeg het warm. Een stripfiguurtje in een tekenfilm, zou van beneden tot boven langzaam knalrood gekleurd zijn, terwijl het in een groeiend plasje zweet stond. Ik praatte door. In een split second vroeg ik mij af wat er nu gebeurde en vooral waarom. Deze reactie had ik lange tijd niet meer gehad. Ik schrok ervan. De volgende split second stelde ik mijzelf gerust. Paniek was niet nodig. Het was een prettige groep en ik was hier voor mijzelf. Geen prestatiedruk. De paniek trok wat weg. Ik maakte mijn 2 minuten praatje af.
Mijn lijf reageerde sterk, ik had dat niet verwacht. Ik voelde me overvallen, onprettig verrast. Mijn lijf herinnerde zich duidelijk nog alle onprettige trainingen en cursussen die ik tijdens mijn loopbaan als accountant gevolgd heb. Altijd was ik vooraf en tijdens zo’n training erg gespannen. Bang om mij voor te stellen. Bang voor de vraag, waar ik het antwoord niet op zou weten. Bang om dom gevonden te worden. Bang om uitgelachen te worden. Bang om te falen. Altijd bang. Altijd spanning. Dagen van tevoren al. Nu was de uitgangssituatie totaal anders. Geen druk, geen spanning vooraf.
Ik waande me veilig
Mijn lijf viel mij in de rug aan
Ik waande me veilig
Ik voelde me vrij
Ik waande me veilig
Moet ik een volgende keer weer alert zijn?
Ik waande me veilig
Zal ik maar niet meer gaan?
Ik waande me veilig
Komen lijf en hoofd ooit weer in balans?
Ik waande me veilig
Kan ik er op vertrouwen dat emoties komen en gaan?
Ik waande me veilig